Cerkak Basa Jawa


Keluargaku
Ali Mustofa
Ngrungokno wong tukaran garai aku seng lagi sinau melok sumpek. Suarane Bapak banter banget, ngamuk marang ibuk. Suarane sampek krungu nang sebelah omah, garai wong-wong podo metu. Aku nguwasno saking bilik kamar, melok pegel marang tingkahe bapak seng nampar ibuk.
Bengi iku aku, adhiku, lak bapak ibukku pada ngumpul nang ruang tamu. Kayata biasane lak bapak teko mesti padha kumpul crito. Adhiku seng isih umur 6 tahun uga melok kumpul lan dulinan karo aku. Aku seneng banget yen bapak moleh, amarga mesti nggawa oleh-oleh saka panggon kerjone ing Surabaya. Ibuk yo melok seneng amarga ora bendino bapak moleh, nanging mung sakwulan peng pisan. Niku wae ya ora mesti. Nanging bengi iku bedo banget kaya bengi yen bapak moleh. Suasane kacau sakwise bapak weroh isine hpne ibuk. Aku seng awale ora ngerti opo-opo dikongkon sinau ing kamar. Adhiku dikongkon turu pisan ing kamare. Aku banjur manut nang kamar, sinau karo turu-turuan. Adhiku seng uga digowo nang kamar dikongkon turu. Awale ora krungu suara banter, mung ibuk karo bapak omong-omongan kayata biasane. Nanging tambah sue kok tambah banter. Aku ora ngerti opo alasane bapak ngamuk marang ibuk. Aku etok-etok ora eroh ae amarga ya iku urusane wong seng luwih gede saka aku. Akhire suarane rodok alon sakwise aku krungu ono suarane pakdheku seng moro nang omah lan ngaturi bapak karo ibukku.
Banjur mene aku tangi rodok awan, bapak wes ora ana. Biasane bapak moleh maneh nang Surabaya iku minggu ngarepe, nanging dino iku bapak kok wes ora ana padahal wingine sektas moleh nang omah. Aku banjur takon marang ibuk.
                “Bapak wonten pundi buk?” takonku.
                “Wes moleh wingi bengi,” wangsulane ibuk.
                “Loh wonten nopo buk?” takonku maneh.
                “Wes ora usah kakean takon, sarapano kono,” wangsulane ibuk karo ngamuk.
Aku banjur manut sarapan lan ados. Nanging aku tetep penasaran opo alasane wong tuaku podo ngamuk koyok bengi iku. Akhire aku meneng ono ngarepe omah, karo ngrungokno lagu-lagu senenganku. Sakwise iku aku ketemu karo pakdheku seng lewat ngarepe omah. Aku banjur omong-omongan karo pakdheku.
                “Lapo lhe?” takone pakdheku.
                “Niki mirengno lagu pakdhe,” jawabku.
                “Oalah, lak diwasno mau kok kyok nglamun pisan lhe,” kandhane pakdhe.
                “Enggeh pakdhe kaliyan mikirno ibuk kaleh bapak mambengi” wangsulanku.
                “Oh iku toh, wes ora usah dipikir lhe, mben awamu yo bakale ngerti dewe,” kandhane pakdhe.
                “Enggeh pun pakdhe,” wangsulanku rodok pegel.
                “Yoes lhe tak nang warung disek,” kandhane pakde karo mlaku.
                “Enggeh,” wangsulanku.
Akhire aku tetep wae ora ngerti opo alasane wong tuaku kok podo ngamuk bengi iku. Aku yoes ora ngurusi maneh amarga bapak lan ibuk uga ues podo apikan maneh. Seng penting karo keluarga iku kudu guyub rukun, yen ono masalah yo cepet dimarino karo cara seng apik. Amarga harta seng paling indah iku yo keluarga. Keluarga seng ono omah, keluarga seng ono sekolah, lan keluarga ing ndi panggonan kudu dijogo kerukunane.


Comments